Epilog#1

 Dedykacja dla...nikogo. Niech epilog pozostanie bezpański. 

coś dla zakłócenia ciszy

Poza miejscem, poza czasem. 

Słyszałem kiedyś, że człowiek zmienia się najbardziej nie pod wpływem przymusu czy czasu, a pod wpływem miłości.
 Wcześniej nie za bardzo wierzyłem w jakąkolwiek wiarygodność tych słów. Dopiero kiedy minęło parę lat, ja wydoroślałem, a moim życiem zaczęła kierować Daniella i Lia, zrozumiałem, ile jest w nich prawdy. Jednak to chyba wciąż nie była ta zmiana, jakiej się spodziewałem. Wciąż myślałem, że to chyba nie jest to, czego oczekuję od życia.
 Słyszałem też, że miłość uskrzydla, nadaje egzystencji sens, a wszystko inne prócz tej jednej osoby, przestaje mieć aż tak wielkie znaczenie.
 Ciężko mi stwierdzić czy w przypadku moim i Dani było właśnie tak, jak opisują to wszystkie łzawe historyjki, w której każdy zachód słońca oznacza pocałunek, a każda noc kończy się...wiadomo jak. 
 ...ale kiedy w moim życiu pojawiła się Blanca (już po raz drugi), zyskałem swego rodzaju pewność. Pewność, że to jest to czego szukałem. To, czego mi wiecznie brakowało. 
 Tylko kiedy miałem ją obok siebie, czułem się na tyle dobrze, żeby w pełni świadomie, zgodnie z sumieniem powiedzieć "jestem szczęśliwy".
 Ona była moim dopełnieniem. Była wszystkim.
 Po pewnym czasie zacząłem sobie zadawać pytania- a może właśnie tak miało być? Może mieliśmy się spotkać jeszcze raz, żeby wszystko naprawić? 
 Żeby dać sobie jeszcze jedną szansę i spróbować ten jeden, ostatni raz...

~*~

 Kobieta spojrzała na jego pozbawioną wyrazu twarz i zacisnęła mocniej jego bezwładną dłoń. Ostatnio, kiedy tak robiła, lekko się uśmiechnął. Nie wiedziała, czy to dlatego, że rzeczywiście poczuł jej dotyk, czy dlatego, że wyobraźnia funduje mu nowe, piękne obrazy.
 Poczuła, że po jej twarzy spływa samotna łza.
 A może w swoim świecie uśmiecha się teraz do innej?
_________________________________________________________

No więc jest ten epilog. 
Mam nadzieję, że nie napaliłyście się na jakiś mega długi, bo jest....no...dość krótki, delikatnie mówiąc :)
Wiem, że trochę nie wiecie o co chodzi. Ale zostawiam to do osądu waszej wyobraźni :3
Nie zabijajcie mnie, proszę. 
Nowym rozdziałem wam wszystko wynagrodzę, obiecuję.
Tak więc zauważyłam, że zgodnie preferujecie Marca. No więc tak- próbowałam się już jako tako zabrać za to nowe opowiadanie, ale jakoś za nic mi nie idzie. Może to dlatego, że niedługo rok szkolny, a przecież najlepiej pisze mi się na lekcjach polskiego :D
Tak czy siak- na razie jeszcze nie zaczęłam. Ale wezmę się za to. Nie wiem jak, nie wiem co tam napiszę, nie wiem jaki będzie morał, ale wezmę się za historię pana Marca.
Nie martw się, Bartra- coś tam o tobie naskrobię. I tak zgaduję, że będzie to wiele niepochlebnych rzeczy :D
Buziaki :* ♥