Prolog

O kobietach, alkoholu, sławie i pieniądzach marzy niemal każdy, w miarę normalny facet dzisiejszych czasów. O stabilizacji, miłości i rodzinie- mężczyzna. Ja miałem akurat to wszystko. Można by powiedzieć, że już praktycznie nic mi do szczęścia nie brakowało... Że byłem spełniony.
  A jednak głęboko w moim sercu i życiu nadal pozostawała niezamieszkana luka, pustka w pełni szczęścia. Nie mogła jej wypełnić ani moja prześliczna Lia, ani Daniella, ani nawet Barca. Zawsze czegoś mi brakowało,coś chciałem poprawić,coś nie było na swoim miejscu...
  Przed poznaniem Danielli i pojawieniem się na świecie Lii, przyjaciele mawiali, że brakuje mi właśnie stabilizacji, rodziny... Czegoś, do czego można, chce się wracać... Ale kiedy urodziła się moja córka, a ja nadal nie byłem w pełni szczęśliwy, głosy i podpowiedzi zamilkły. Nikt nie był w stanie wskazać mi odpowiedniego kierunku, w którym mógłbym podążać. Niewielu mnie zrozumiało. Tylko ja mogłem sobie pomóc, tylko ja znałem odpowiedzi na nigdy niewypowiedziane  pytania, kłębiące się w mojej ,nieogarniętej przez system, głowie.
  Mówi się, że samotność, niepewność i strata to jedyne co może zaboleć człowieka. Hmm... Ja- samotny w tłumie, niepewny rzeczy stałych, po stracie części siebie...
  Często zastanawiałem się nad tym, czego mi brakuje... Niczego. I to właśnie często, jak mantrę, powtarzałem sobie na poprawę kumoru.
Piłka, Lia i Daniella były tym, co usilnie stymulowało zapełnianie pustki w moim życiu. Kochałem je wszystkie, z całego serca...
               Mimo to, że czegoś mi brakowało, byłem szczęśliwy...
                                        Starałem się być...
       Być tym cholernie szczęśliwym człowiekiem na jakiego wyglądałem...

 ****************************

No dobra, mamy prolog :) . Mam nadzieję, że nikt nie zasnął i oczywiście proszę o komentarze.  Z góry zaznaczam, że rozdziały nie będą dodawane często, najwyżej raz na miesiąc. Pozdrawiam i całuję ♥